Camino Primitivo komt op tegen Kanker

Sponsoring

"Kanker kan iedereen treffen. Elk jaar worden duizenden en duizenden mensen verplicht het gevecht aan te gaan. Kiezen kunnen ze niet. Maar met 'Kom op tegen Kanker' kun je er wel voor kiezen om hen te steunen, en om de strijd aan te gaan tegen Kanker".
Frank Deboosere

Het nut van fondsenwerving hoeft geen betoog. Wetenschappelijk onderzoek, nieuwe en lopende projecten, palliatieve zorg, preventie enz. ... kosten geld, veel geld, punt.
Over de besteding van de inkomsten vind je een volledig overzicht op hun webpagina:
http://www.komoptegenkanker.be/overzicht
Wil jij ook je steentje bijdragen, stort dan je bijdrage
op rekeningnummer BE03 4886 6666 6684 met mededeling: 110245745 - Adrien stapt op de Camino Primitivo
VLK – Kom op tegen Kanker, Koningsstraat 217, 1210 Brussel
voor bedragen van € 40 en meer krijg je een fiscaal attest.

De Camino Primitivo

Dwars door het Cantabrisch gebergte.
De Camino Primitivo ook wel eens de originele Camino genoemd, heeft de afgelopen jaren sterk aan populariteit gewonnen. Het feit dat de helft van deze route uit voornamelijk bergetappes bestaat en daardoor prachtige vergezichten
geeft op de Picos de Europa draagt daar ongetwijfeld toe bij. Alhoewel de tocht door ervaren wandelaars als de pittigste onder de Camino's wordt bestempeld, beschouwen zij hem ook als de mooiste. Alfonso II, koning van Asturias zou in
het jaar 814 als eerste deze route gekozen hebben voor zijn tocht naar Santiago de Compostella. Daar aangekomen bouwde hij een kerk over het graf van de Apostel Jacobus en gaf daarmee de aanzet voor het pelgrimeren naar Santiago.
Een traditie die tot op de dag van vandaag onverminderd door gaat. Tijdens deze periode was bijna het gehele Iberische schiereiland in handen van de Moren. Voor vele honderden jaren vormde de Camino Primitivo hoog door de
Cantabrische bergen dan ook de enige veilige route naar Santiago. De tocht begint in de eeuwenoude stad Oviedo, met zijn gotische kathedraal, autovrije centrum en vele romaanse gebouwen terecht door de Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed.

Pelgrimeren

In tegenstelling tot wat velen denken, ben ik geen regelmatige wandelaar. Bewegen wordt nochtans belangrijk na je 65.
Waarom die drive en fascinatie om weer op pelgrimstocht te gaan naar Santiago de Compostela? Ik moet er zelf nog achter komen. Zijn het de mensen onderweg, mensen van alle slag en van over de hele wereld? Zijn het de verrassende ontmoetingen en gebeurtenissen die mijn avontuurlijke honger stillen? Of is het toch de figuur van apostel Jacobus, waarvan een legende verteld dat zijn graf aangewezen door een ster, ontdekt werd op het "sterrenveld" in Compostela.
Ongetwijfeld is de beleving voor elke pelgrim verschillend.
Deze blog zal dagelijks een kort verslag brengen, ervaringen, mijmeringen en gebeurtenissen. Aanvullen zal gebeuren als er een internet in de buurt is.
Dank aan de burgemeester van mijn sportieve 5* gemeente Lummen voor de steun. Dank aan Richard voor zijn "steun". Ze zijn goed van pas gekomen.
Zo, ik kijk ernaar uit. Hasta la vista!

Donderdag 5 september.
Limburg - Oviedo
In Diest, afscheid aan de trein. Na 43 jaar huwelijk wordt het er niet gemakkelijker op. Mijn allerliefste moet me weer 3 weken missen en omgekeerd. In Brussel -Noord staat Hilde (verantwoordelijke Kom op tegen Kanker) me op te wachten. Ze komt me uit wuiven en neemt nog een foto voor 'Kom op tegen Kanker'. Een rit van 20 uur brengt ons naar Oviedo. Slapen in de bus lukt niet goed. Een 2 maanden oude baby die in Parijs samen met zijn mama opgestapt is heeft daar blijkbaar geen moeite mee. In Oviedo gaan we eerst de kerk San Juan binnen en ik brand een kaars voor een goede start en eigen intenties. Paul, mijn stapmaat doet hetzelfde.

Vrijdag 6 september
Voor we de eerste kilometers stappen, eerst menu pelegrino in een vriendelijke bar waar de mama in de keuken en de zoon achter de toog staat. Ze is geïnteresseerd en heeft bewondering voor onze onderneming en wenst ons 'buen camino' bij het vertrek. Gratias mama. Een attente man ziet ons nerveus zoeken naar gele pijlen (aanduiding voor de Camino de Santiago de Compostela) en loopt een stukje mee tot we staan waar we moeten zijn. Dank u jonge heer.
We verlaten de stad en belanden direct in de natuur met vele kleine dorpjes, boerendorpjes met kleinschalige landbouw en veeteelt. We krijgen een voorproefje van wat ons te wachten staat, vermoed ik. Klimmen en dalen. Na 12 km houden we het voor bekeken. Escamplero wordt onze eerste halte. We slapen in romaans gezelschap: een Italiaan, 5 Spanjaarden,3 Uruguyayanen, een Fransman en ja... 2 wereldburgers.

Zaterdag 7 september
Net als gisteren moeten we vertrekken in de regen. Het is niks koud en het doet eigenlijk wel deugd na de hitte waarin we thuis vertrokken. Stuurde gisteren een smsje naar Hilde (van kom op tegen kanker) dat we goed aangekomen waren en dat het regende. Ze sms't terug dat ze Frank (Deboosere) zal inschakelen :-). Hopelijk heeft het thuisfront intussen ook wat zegen van hierboven gekregen.
Na 2 km eindelijk"bocadillo con queso" (stokbrood met schimmelkaas, dubbel belegd) ..., ge kunt dat niet geloven hoe lekker dat dat is.
Het stadje Grado stappen we volledig door het centrum en verliezen plots de pijlen. Ze zijn doorgaans op palen, muurtjes of stoepranden geschilderd. Una señora maakt er ons erop attent dat er ook schelpen op de stoep zijn ingewerkt. Probleem opgelost. Voor we de stad verlaten slaan we nog voorraad in en rond 5 uur vinden we een goed bed in Cornellana, in een oud vervallen klooster waar niettemin een nette albergue is ondergebracht.
De dagelijkse routine krijgt stilaan vaste vorm. Aankomen, inschrijven, ff rusten, douchen, 'hand'wasjes,wandelen in het dorp en avondeten zoeken. 's Avonds in een drukke bar met 2 grote tv-schermen (voetbal natuurlijk, voetbal is immens populair in Spanje) pelgrims menu: primero, segundo y postre. Dit alles met 'pan' (brood) en vino tinto. Rond 9 uur keren we terug en de hospitalero geeft ons nuttige info voor de volgende dagen. Gratias hospitalero. Een hospitalero (-a) is een vrijwilliger die voor de pelgrims zorgt. Krijg 's avonds nog een minder leuk telefoontje: ma van vriend van dochter is dringend opgenomen op spoed (kanker).

Zondag 8 september
Geen regen vandaag. We stappen mooie stukjes camino. De camino Primitivo doet zijn naam alle eer aan. De zon prikt door de wolken en suggereert om zondag te houden vandaag. Na amper 12 km houden we het in Salas voor bekeken. Belanden in weer een alberque van het Spaans genootschap. We zijn de eersten en dat heeft zo wat zijn voordelen. Dadelijk douchen, goed bed uitkiezen en tijd om het dorp te verkennen. De windmolens die we dagen voordien van heel ver zagen komen dichtbij. Deze morgen de truc van het wc-papier moeten gebruiken.Ingewijden weten waarover ik het heb ;-).
We kuieren wat rond. Salas houdt ook zondag. Mensen paraderen op straat op hun zondags en bevolken talrijke terrasjes. 's Avonds kruipen we om 9 uur in onze slaapzak. Buenas noches.

Maandag 9 september
Willen vandaag 20 km stappen en zijn al om 8 uur op weg. De hele weg loopt stijgend en volledig in de natuur. De fysiek is prima. Men zegt wel eens, als je de derde dag doorkomt, je goed vertrokken bent. Ik denk eerder dat we er goed aan deden van gisteren een rustige dag in te lassen.
We komen ter hoogte van de windmolens en de panorama 's worden mooier en mooier. Rond 4 uur arriveren we in Tineo, in een albergue met 30 bedden. We zien pelgrims terug van de eerste dag. 's Avonds eten we in een drukke populaire bar waar Larissa spontaan bij ons komt zitten.Het wordt een gezellige babbel. Larissa is een Duitse van 23 en heeft toerisme gestudeerd. Ze heeft al heel wat afgereisd. We ledigen samen de fles vino tonto. Dit was een leuke afsluiter van de dag.

Dinsdag 10 september
Vandaag wandelen we geheel in het bos, lichte stijging, door een echt stiltegebied: een aan te raden gezondheidskuur.
Rond de middag veranderd alles, verharde weg en onophoudelijke regen. Het worden lange kilometers. Eer we de albergue in Borres zoeken, eten we in het dorpje ervoor, in Campiello. We maken een leuke tafel: 4 Spanjaarden, een Duitse, wij en ... 3 meisjes uit Brussel en tweetalig. De slaapplaats in Borres van 16 bedden moet onderdak bieden voor 25. Wie vannacht dringend naar het toilet moet wacht een hindernissenkoers. De gangen liggen vol met losse matrassen. Borres is een boerendorp, enkele huizen, een afgelegen albergue, een kleine bar, regen en fris 's avonds. Om 7 uur ligt bijna iedereen in bed. Slaap wel iedereen.

Woensdag 11 september
Geen regen bij vertrek. De zon doet moeite. Het zal haar zeker lukken een van de volgende dagen. 3 Oostenrijkse dames (Margrit, Elisabeth en Anne) kruisen regelmatig ons pad.
We groeten hen voortaan met 'Gruss Gott' :-). Het zal hen nog een groter thuisgevoel geven want we passeren veel weiden met koeien met bellen aan. Om 12u30 houden we het voor bekeken. Pola de Allende. Waar het gisteren nog dringen was, slapen we nu met slechts 5 waar plaats is voor 24.

Donderdag 12 september
Vertrekken op tijd want willen vandaag naar Berducedo. Het dak van de Camino Primitivo. Het wordt een vervelend refreintje. Het ganse pad loopt volledig in de natuur, onweerstaanbaar mooi. Superlatieven zijn enkel een fractie van de werkelijkheid. De zon is van de partij. Staalblauwe lucht, geen wolkje te bespeuren. Enkel hoogspanning, windmolens en hun goed hoorbaar geruis zijn stoorzenders. Boven op Puerto del Palo krijg je een majestueus uitzicht. Net als we willen verder stappen, stopt een minibus met Australische toeristen. Ze zijn onder de indruk van onze presentatie en willen een foto nemen. Ik duw vlug een kaartje in hun handen met mijn blog en het rekeningnummer van"Kom op tegen Kanker".
Rond 13 uur zijn we waar we moeten zijn. Het is een albergue met 12 bedden, nogal compact. Deze dag was een godsgeschenk.

Vrijdag 13 september
Grandas de Salime: 25 km
Open hemel en weer midden de natuur. Ik kan het me gemakkelijk maken voor het verslag: zie vorige dag maar de laatste kilometers lopen over asfalt en in verschroeiende hitte. Onderweg wordt ik gedurig geplaagd door vliegen. Het spreekwoord "Hij doet geen vlieg kwaad" is op mij niet van toepassing. Voor elke vlieg die ik raak komen er 2 ander. Marcos , een Oostenrijkse pelgrim kent een Duits spreekwoord: "kein bier for vier". Het is op hem niet van toepassing, op mij evenmin.
Moet toch even denken aan de beelden die soms te zien zijn van kinderen in honger landen, waar ook die vliegen niet weg te slaan zijn. Je kan het niet vergelijken natuurlijk.
's Avonds maken we weer een gezellige tafel, Marcos enManfred. Oostenrijk - Limburg met kippensoep en ribbekes en vino tinto. Het was een dag afsluiting die ik nodig had, want het ging me vandaag niet zo goed. Adios! A la manana

Zaterdag 14 september
Hospitalero's geven goede raad, zoveel is duidelijk. Op mijn vraag naar een volgende albergue is zijn antwoord, na 29 km maar het terrein is minder zwaar. Vandaag nemen we afscheid van Asturië en belanden in Galicië. Op de grens wordt ik attent gemaakt door 2 Vlamingen die we gisteren hebben ontmoet dat de bekende schelp anders moet geïnterpreteerd worden. De richting wordt niet meer bepaald door de schelp voet maar door de "schelphand". Eer we in Padron de albergue opzoeken eten we in Fonsegrada.
Het verwonderd me dat het zo druk is op deze Camino. Behalve vele Spanjaarden tellen we al 9 landgenoten, onszelf niet meegerekend. Slechts 2 Duitsers tot op heden, ongewoon. Santiago is patroonheilige van Spanje en geloof me, ze dragen hem in het hart. Slaap wel iedereen, mijn hele lijf wil vroeg horizontaal liggen.

Zondag 15 september
Vannacht heb ik de dekens weer gebruikt. In elke albergue liggen de dekens klaar. Het is herfst, de paden zijn bedekt met een bladerdeken. We vertrekken weer in de mist, maar 's middags schijnt de zon weer volop.
De Camino Primitivo is zonder discussie de mooiste en vanaf vandaag weten we met zekerheid, ook de zwaarste. We dachten dat we het gehad hadden. Krijg een smsje van mijn buren waarin ze me Courage' wensen. Vandaag had ik het nodig. Merci Jos en Godelieve.
Onderweg sla ik een babbeltje met Roland, een 73 jarige Duitser. Hij heeft natuurlijk niet meer tred van een vijftiger maar hij geraakt er altijd. Dit wordt zijn laatste Camino, zegt hij. Hij wil zijn echtgenote niet meer zo lang alleen laten. Hij zegt dat ik nog wel een tijdje te gaan heb. Oef, een geruststelling. 's Avonds tafelen we nog gelijk, samen met onze 2 Waaslandse vrienden, Hugo en Gerry. Zij logeren waar we avondmalen.
De albergue is weer 'completa'. Veel Spanjaarden op de Camino. Voor de Spanjaarden lijkt het een verplicht nummer of toch minstens een fenomeen. Morgen maandag houden we zondag, een kortere afstand.

Maandag 16 september
De laatste doet al de lichten uit en trekt de deur achter zich toe, wij dus. We wandelen door dennenbos, het lijkt wel thuis Kempen land. Er zijn er die de (asfalt) autoweg nemen (soms moet je wel) om afstand in te korten of de stijging graad te verminderen. Ze missen de mooiste stukken camino en bovendien straffen ze hun voeten en gewrichten. Ik moet niet oordelen, ze hebben misschien minder tijd of kunnen de steile hellingen niet aan. Na 10 km arriveren we in Castroverde, in een heel jonge albergue met een dito hospitalera. We worden vriendelijk onthaald in het Engels. Hier stoppen er niet veel want velen stappen door naar Lugo.
Asturië ligt nu definitief achter ons. In Asturië zijn vele huizen blauw geschilderd. Blauw is ook de kleur van hun vlag. Ze duiden hiermee aan dat ze hun provincie een warm hart toedragen. Mijn fantasie slaat op hol. Ik zie het in ons klein landje al gebeuren: geel vanboven, rood van onder en ertussen een mix van rood en geel. De spaanse kleuren, dan nog een arena en ole!
's Avonds is de albergue toch nog bijna volgelopen, meestal Spanjaarden. Ik verneem dat vele Spanjaarden dit nog willen doen voor hun vakantie eindigt. Volgende week begint hier de school terug. Morgen Lugo.

Dinsdag 17 september
Heel goed geslapen vannacht ondanks de enkele snurkers. Je wordt het gewoon. Misschien ben ik zelf wel een van hen. Net als ik mijn slaapplaats nog eens controleer zie ik een Franse gids op de grond liggen. Ik kan hem alsnog aan de eigenaars geven die klaar stonden om te vertrekken.
Velen hebben een gids bij met alle mogelijke informatie. Een bewuste keuze van mij om dat niet te doen. Ik mis natuurlijk heel wat enerzijds, anderzijds ga je je laten leiden door informatie die niet altijd correct is en een beoordeling die niet altijd overeenstem met jouw bevinden.
Het gezelschap van de voorbije week zijn we na de korte etappe van gisteren kwijt. Grussen an Oostenrijk, misschien treffen we ons in Santiago.
Ben blij als ik in Lugo de albergue betreed. De bergen liggen min of meer achter de rug. Toch werd het een pittige tocht, deels door de afstand, deels door stukken op asfalt. Ben eerlijk een beetje afgepeigerd. Krijg zelfs trek in een sigaret, hoe is het toch mogelijk na 21 jaar.
Effe rusten en dan de stad in. Lugo is een levendige stad, waw. We trakteren ons op een ijsje. Op weg naar de kathedraal ontmoeten we onze Waaslandse vrienden terug. In de kathedraal krijgen we een persoonlijke gids die ons een interessante uitleg geeft, eerst in het Frans. Als ze merkt dat Frans toch niet onze beste 2de taal is, schakelt ze over naar het Engels. Daarna lopen we een stuk op de stadsomwalling. 's Avonds gaan we op aanraden van de hospitalero naar een zaak voor heerlijk eerlijk eten. We moeten effe de stads omwalling buiten maar het loont de moeite. Onthoud vooral de vriendelijke bediening. Voor de geïnteresseerden: Meson Manger, Recatelo 6

Woensdag 18 september
De volgende etappes moeten we nemen zoals ze komen. We hebben niet veel keuze. 30 km zijn teveel. Het wordt 19, 14 en 15km als we in Melide aansluiten op de Camino Frances. De kortere afstanden komen gelegen. Mijn maat heeft wat problemen met de voeten en de inspanningen van de voorbije weken eisen hun tol. Hellingen van 45 graden, je doet het niet elke dag. Het is een eentonige rit. Veel asfalt, kleine dorpjes onderweg, licht stijgend. Praktisch geen pelgrims onderweg en ook niet bij aankomst. 2 albergue's, privé en genootschap. Ja, als je dan geen boekje bij hebt kies je de eerste die je tegenkomt, een privé albergue. We liggen er helemaal alleen. Het wordt een lange avond. We spelen kaart en domino. Het is fris, dus duiken we vroeg in bed.

Donderdag 19 september
Albergue O Camdido: ik onthoud dat we voor de kleine meerprijs een lekker ontbijt van een vriendelijke señor kregen. We krijgen zelfs ' Lotus ' speculaas koekjes bij de koffie. Ik zeg hem dat het een Belgisch product is. Leuk toeval zegt hij. Ik informeer naar de mogelijkheden voor vandaag en morgen. Hij adviseert om in Ponte Fereira, na 9 km onze voorraad in te slaan en eventueel ook te eten want in As Seixas zijn de mogelijkheden beperkt. We vinden er een nieuwe albergue en men serveert er eens wat anders dan gewoonlijk. Gemixte groentesoep, eierkoek met een soort van tomatenmix met groenten in en nagerecht. Wat mij betreft, een 5* albergue en dat niet alleen voor het heerlijk eten.
De tocht verloopt vandaag in een slakkengangetje. De blaren van mijn maat krijgen Compeet. Het zal morgen wel beteren. Het gezelschap kleurt vandaag Italiaans, Frans en Frans-Canadees. 's Avonds hebben we nog een leuk onderonsje met een prettig gestoorde Italiaanse universitair. Hij moet voor de hospitalera de commentaren in het gastenboek vertalen. Van het één komt het ander. Zij wil ook weten hoe "Hoe gaat het met je ?" in verschillen talen klinkt. Het wordt lachen geblazen als het Nederlands aan de beurt komt.

Vrijdag 20 september
We hijsen ons voor de laatste keer op hoogte van de windmolens. Ik vraag me af of de bewoners van de hoger gelegen gebieden wel zo gelukkig zijn met die windmolens. Het geruis is nooit weg. Vanaf nu wordt het min of meer alleen maar dalen. We genieten van de laatste weidse vergezichten van de Camino Primitivo. Bij het binnen komen van de stad passeren we een lagere school. Mijn stapmaat krijgt de kriebels. Hij was tot voor een paar jaar 'meester' Paul in zijn dorp. Leuke herinneringen komen wellicht terug bij het horen van al die kinder geluiden. Het is juist speeltijd.
Nu maken we kennis met de Camino Frances, de meest gebruikte weg naar Santiago de Compostela. We zullen het geweten hebben. We zijn tamelijk vroeg in Melide en posteren ons op een bank langs de weg waar al die pelgrims passeren. Ik kan het niet laten en begroet elke pelgrim met "Hello, How are You". Engels is immers de voertaal op de Camino Frances. De meesten komen allicht van ' Palas del Rey', en zijn blij dat ze deze etappe gehaald hebben. Op de Camino Frances kom je heel veel nationaliteiten tegen, veel meer dan op gelijk welke andere Camino. Het valt me op dat er veel gebruik gemaakt wordt om de rugzak na te brengen met koerierdiensten. Anderzijds zie je sommigen passeren of ze met hun hele hebben en houden op straat zijn gezet. Je moet dat zien. Van voor een kleine zak en vanachter de grote rugzak. Ik heb me voor genomen om de volgende keer voor de 7 kg te gaan, rugzak inbegrepen.
Een oudere man spreekt ons ook aan. Hij heeft door de jaren allicht vele pelgrims zien voorbij komen. Hij is een echte Galiciër zegt hij maar ook een Spanjaard benadrukt hij. Blijkbaar zijn ook hier politieke bewegingen aan het werk om regio's los te weken. Hij heeft er geen boodschap aan, dus zwijg ik maar over mijn gedacht. Limburger - Wereldburger en ja, ik noem me best ook graag 'Belga'.
Bij de oudere bevolking leeft de Camino nog fel.
De gemeentelijke albergue is dicht wegens werkzaamheden. We logeren in een privé albergue. Vanaf morgen gaan we wat prospectie doen, vooral voor het tracé van de Camino tot Santiago. Er van uitgaande dat chronisch zieken, rolstoelgebruikers, anders-, of mindervaliden dezelfde wensen hebben als gezonden, bracht me op het idee om de mogelijkheid te onderzoeken om de laatste 100 km te stappen,ja met eventueel rolstoelgebruikers met een zekere zelfstandigheid. Ik kijk er naar uit.
's Avonds menu pelegrino in dezelfde bar waar ik verleden jaar te gast was. Ledig bijna een halve fles vino tinto, 11% wel te verstaan. Ik slaap vannacht als een roos, dat weet ik nu al. Buenas Noches. A manana.

Zaterdag 21 september.
Wat we zo haten moet nu wel. Met rolwagens moet de weg van de fietsers gevolgd. We maken dus omweg, 17 km asfalt tot Arzua. Van als we de omweg aanvatten, worden we voortdurend tot vervelend toe gewezen door autobestuurders dat we verkeerd zijn. Eentje stopt zelfs. We zeggen hem beleefd waarom. Hij stelt voor om volgend jaar voorop te rijden en te toeteren. Wie als vrijwilliger mee wil moet van geen kleintje vervaard zijn. 8 a 10%. De zon laat ons weer niet in de steek. Het moet meer dan 25 graden zijn. We zijn blij bij aankomst, vooral Paul want zijn voeten zijn van zijn voeten: pijnlijke blaren!!!
's Avonds hebben we nog een leuk gesprek met een Amerikaanse die in Indonesië woont. Morgen geen prospectie want we hebben maandag afgesproken in Santiago met onze Waaslandse vrienden.

Zondag 22 september
We denken de laatsten te zijn, maar als we onze kop buiten steken, amai. Één lange processie van pelgrims. Het zal zo de hele dag zijn. We weigeren mee te doen aan die race. Maar na een paar uur wordt je toch onbewust mee gezogen met de karavaan, of je wil of niet. Nu ben ik gelukkig iemand die graag halt houdt, of voor een foto of gewoon rondom je te observeren. Je ziet het niet veel pelgrims doen.
Veel Spanjaarden. We kennen de reden. Spanjaarden mogen hun 'Compostela' op hun C.V. zetten. Ik weet niet of een Compostela voor de laatste 100 km een goede referentie is. Je kan het systeem nu ook weer niet veranderen. Voor velen is het een bron van inkomsten. Je gaat die niet droogleggen.
Het is weer warm vandaag, iedereen zoekt de schaduwzijde op. Onderweg zien we 2 Japanese meisjes. De een met kousenbroek, de ander met gewoon lange broek. Gek toch, hier wil iedereen een donker velletje, ginder wil iedereen een witte huid: cultuur verschillen.
We zakken steeds, het loopt als een trein. De hellingen die we nemen stellen niks meer voor. De voeten beginnen pijn te doen. Mijn schoenzolen zijn na de 5x Compostela dun geworden. Ik loop op bekend terrein. Sommige plaatsen roepen leuke herinneringen op. Na 19 km zijn we in O Pedrouzo. Morgen starten we hier voor de laatste etappe, samen met nog heel velen want hier zijn meer dan 10 albergue's. Het gezelschap kleurt fel Italiaans de laatste dagen. Zou onze nieuwe paus Franciscus daar voor iets tussen zitten?

Maandag 23 september
We vertrekken vroeg vandaag, in het donker. Gelukkig lopen er een paar voor ons met licht, verlichte pelgrims. Aan de rand van O Pedrouzo, net voor we het bos in duiken, een kaars met briefje langs de weg. 2 pelgrims vonden hier 3 dagen geleden de dood bij een ongeval met vrachtwagen. Verschrikkelijk, elk dodelijk ongeval is er 1 teveel. De vrachtwagen chauffeur moet het ook allemaal verwerken. Veel sterkte aan de nabestaanden.
Het is meer dan 30 graden, de laatste loodjes. Bij Monte do Gozo houden we halt om wat te eten en ik stuur een smsje naar mijn Oost -Vlaamse vrienden. Monte do Gozo, Berg van Vreugde, vrienden voor het leven. Voor we naar de kathedraal stappen reserveren we nog vlug onze overnachting in een albergue met een toepasselijke naam: albergue Santo Santiago. Aankomen voor de kathedraal blijft speciaal, ook voor de 5de keer. 300 km gestapt en dan het einddoel. Gemengde gevoelens. We omhelzen mekaar en wensen proficiat. Daarna aanschuiven voor de Compostela, het getuigschrift. Ik heb intussen de vlag omschort en heb veel beziens uiteraard. Op het plein voor de kathedraal met de vlag word ik aangesproken waar de vlag voor staat. Wie Nederlands kent ziet het natuurlijk. Als onze Oost -Vlaamse vrienden, Hugo en Gery arriveren strijk ik de vlag nadat foto's genomen zijn. Ik hoop dat het wat opgebracht heeft. Kanker is een lelijk beest.

Dinsdag 24 september
Ons eerste werk vandaag, de terugreis regelen. Bij het busstation ontmoeten we nog 2 Vlamingen uit Waregem. Het is altijd fijn in het buitenland, een gesprek onder landgenoten. Zij zijn moe van het wachten. De misviering in de kathedraal begint om 12 uur maar als we om 11 uur de kop even binnen steken vinden we nog net enkele plaatsjes op de achterste banken. Als de mis begint zit de kathedraal stampvol. Je kan het geloof niet dood noemen. Na de mis wordt het slenteren, wat kopen en een terrasje doen. We zetten ons bij een Aziatisch mevrouw en geraken aan de praat. Zij is accountant in Singapore. Ze is fel geïnteresseerd in hoe we de Camino gestapt hebben. Zijzelf is hier gewoon op vakantie maar is blijkbaar overdonderd door al die pelgrims.
Waar we ons niet meer aan hadden verwacht (bekenden terug te zien) gebeurt dan plotseling toch. Larissa verrast ons met een heerlijke knuffel. Leuk toch. Toeval? Of heeft Jacobus daar voor gezorgd? 's Avonds laatste pelgrimsmenu.
Morgenvroeg de bus naar Porto want we hebben gekozen voor een snelle terugreis.

Woensdag 25 september
Op de bus zitten ook 2 West-Vlamingen, vader met schoonzoon. Vader is van thuis vertrokken en is al 3,5 maand onderweg. Schoonzoon heeft de laatste kilometers mee gestapt. Op mijn vraag of hij het opnieuw zou doen krijg ik een twijfelend antwoord. Hij wil in de toekomst kortere Camino 's stappen zowel in afstand als in tijd. Het zal voor mij ook gelden. Het is wat wennen in Porto. Stappen zonder rugzak, het voelt licht. Door toeval ontdek ik de kust route van de Camino Portugues. Bij leven en welzijn...
We dolen wat rond en zitten eigenlijk in gedachten al thuis. Het is goed geweest.

De Camino Primitivo is met stip de mooiste onder de Camino's. Wat moeilijkheidsgraad betreft, in wieler termen "buiten categorie", een 5*+ kwalificatie. Hopelijk staat zijn historisch karakter garant en wordt er niet teveel gemoderniseerd. Albergues JA, de weg NEEN. De Picos de Europa behoren tot het Cantabrisch gebergte, een 300 km lang natuurgebied in het Noordwesten van Spanje.
De heerlijke ontmoetingen blijven nazinderen. Kleine dorpjes onderweg, vele 'gesloten' kerken en bos en hei, berg en dal vormden het decor van een onvergetelijke tocht. Gesloten' kerken, ik heb er begrip voor. Wat ooit werk en uiting was van een gelovige gemeenschap dient gerespecteerd.
De drukte die er was heeft me verrast. Veel Spanjaarden en veel Belgen, meestal Vlamingen. Zou het dan toch waar zijn: "De Belgen zijn de dappersten onder de Galliërs ☺". Je zou het contingent pelgrims in 2 categorieën kunnen indelen, de 60+ en de studenten. 60+ redeneren massaal: naseizoen, het zal nu wat minder zijn. Studenten willen nog vlug een Compostela binnen doen voor het academiejaar van start gaat.

Voor lezers en volgers van deze blog op de eerste plaats: duizendmaal dank. Soms uit verrassende hoek, soms met een minder prettige mededeling over kanker. Daar was het om te doen. Dank aan wie sponsorde en aan wie het nog gaat doen. Ook een klein bedrag is waardevol. Vele kleintjes maken een groot, zegt het spreekwoord.
Dank aan mijn liefste, we hadden wel dagelijks digitaal contact maar lijf en leden voelen toch warmer aan.
Dank aan Paul die mee stapte, voor de babbels onderweg en de leuke tafels 's avonds. Dank aan Hilde van 'Kom op tegen Kanker' voor haar enthousiasme.
Muchas Gratias a todos!!!!

Asturias:

Etapa 1: Oviedo - San Juan de Villapañada: 27 km

Oviedo
Albergue municipal del Salvador 30 plazas
Albergue-Residencia Villa Cecilia 12 plazas

Escamplero
Albergue municipal 12 plazas

San Juan de Villapañada
Albergue municipal 22 plazas

Etapa 2: San Juan de Villapañada - Salas: 18 km

Cabruñana
Albergue municipal 18 plazas

Cornellana
Albergue del monasterio de San Salvador 26 plazas

Salas
Albergue municipal 16 plazas
Albergue La Campa 40 plazas

Etapa 3: Salas - Tineo: 20 km:

Bodenaya
Albergue de Bodenaya 21 plazas

La Espina
Albergue El Cruce 10 plazas

Tineo
Albergue municipal Mater Christi 30 plazas

Etapa 4: Tineo - Pola de Allande: 26,5 km

Campiello
Albergue Casa Herminia 26 plazas

Borres
Albergue municipal 20 plazas

Pola de Allande
Albergue municipal 24 plazas

Etapa 5: Pola de Allande - La Mesa: 21,5 km

Peñaseita
Albergue municipal 12 plazas

Berducedo
Albergue municipal 12 plazas
Albergue Camin Antiguo 10 plazas

La Mesa
Albergue municipal 17+4 plazas

Etapa 6: La Mesa - Grandas de Salime: 15,5 km

Grandas de Salime
Albergue municipal 42+23 plazas

Etapa 7: Grandas de Salime - A Fonsagrada: 27 km

Castro
Albergue juvenil de Castro 16 plazas

Padrón
Albergue de la Xunta 24 plazas

Galicia:

Etapa 8: A Fonsagrada - O Cádavo: 25 km

O Cádavo
Albergue de la Xunta 22 plazas

Etapa 9: O Cádavo - Lugo: 31 km

Castroverde
Albergue de la Xunta 34 plazas

Lugo
Albergue de la Xunta 44 plazas

Etapa 10: Lugo - San Román da Retorta: 20 km

San Román da Retorta
Albergue de la Xunta 12 plazas
Albergue O Cándido 26 plazas

Etapa 11: San Román da Retorta - Melide: 29 km

Ferreira
Albergue Ponte Ferreira 35 plazas

As Seixas
Albergue de la Xunta 35 plazas

Melide